MEKHITAR GARABEDIAN
Ο αρμενικής καταγωγής Mekhitar Garabedian πέρασε την παιδική του ηλικία στη Συρία και σπούδασε στο Βέλγιο. Λόγω της «υβριδικής» καταγωγής του, το ζήτημα της ταυτότητας κατέχει κεντρική θέση στο έργο του. Είτε εξερευνά τη δική του ταυτότητα και καταγωγή, αντλώντας έμπνευση από την ιστορία και τις μνήμες του παρελθόντος, είτε διερευνά γενικότερα τις διαδικασίες σχηματισμού του υποκειμένου, το έργο του πάντοτε έχει ως επίκεντρο τη θέση του ατόμου σε έναν σύγχρονο κόσμο που διαμορφώνεται από τα μεταναστευτικά και αποδημητικά ρεύματα. Εξετάζει τις ποικιλόμορφες ρήξεις που προκαλεί η μετανάστευση, ενώ ενδιαφέρεται για τον τρόπο με τον οποίο η γλωσσική σφαίρα δομεί την ψυχή μας και τη θέση μας στον κόσμο. Όπως και η προσωπική του πορεία στη Διασπορά χαρακτηρίζεται από πολλαπλά στρώματα και επίπεδα, έτσι και το έργο του βρίθει από παραπομπές στη λογοτεχνία, τη μουσική, τη φιλοσοφία και τις εικαστικές τέχνες. Ο κινηματογράφος λειτουργεί συχνά ως σημείο αναφοράς στη δουλειά του. Στην έκθεση παρουσιάζονται δύο κειμενικά έργα, Το γράμμα του Άλεξ, από την ταινία Οι Εραστές της Γέφυρας (1991) (2013-2014) και Το γράμμα της Μισέλ, από την ταινία Οι Εραστές της Γέφυρας (1991) (2013-2014). Και τα δύο προέρχονται από την ταινία Οι Εραστές της Γέφυρας
του Leos Carax. Τα κείμενα αναφέρονται στην ερωτική σχέση ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Τα έργα αυτά διερευνούν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και τις ιδιοτυπίες της γραφής, όπου η μορφή και το περιεχόμενο αποτελούν έκφραση του ίδιου συναισθήματος, εν προ-
κειμένω της αγάπης χωρίς ανταπόκριση. Ένα όμορφο καλοκαίρι ακόμα (2014) είναι ο αισιόδοξος αλλά γλυκόπικρος τίτλος μιας εγκατάστασης με τη μορφή σειράς αντιγράφων μιας αιωρούμενης 16σέλιδης εφημερίδας.
Ο τίτλος προέρχεται από μια κάρτα τίτλων της ταινίας Οι Καραμπινιέροι του Jean-Luc Godard, που έχει ως θέμα τις θηριωδίες του πολέμου. Η εφημερίδα παρουσιάζει κείμενα από την ταινία, που μιλούν για τη ματαιότητα του πολέμου και αντιπαραβάλλονται με εικόνες από αρχαιολογικούς τόπους και μνημεία στη Συρία. Το
Le cinéma, ça sert à ça, Exergue (Pour C.B.) (2015) είναι ένα νέο έργο, το οποίο δημιούργησε ο καλλιτέχνης ειδικά για την Μπιενάλε Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για μια ζωντανή περφόρμανς, που θα πραγματοποιείται απροειδοποίητα και σε διαφορετικούς χρόνους στον
εκθεσιακό χώρο. Ένας τροβαδούρος τριγυρνά στον χώρο και τραγουδά ξανά και ξανά τα ίδια δύο τραγούδια, αλλάζοντας όμως κάθε φορά το ύφος. Τα δύο τραγούδια ακούγονται σε σκηνές κινηματογραφικών
ταινιών: το Parce que, σε πρώτη εκτέλεση του Charles Aznavour, προέρχεται από σκηνή της ταινίας Η Δική μας Νύχτα του Leos Carax, ενώ το Allo, tu m’entends, το οποίο τραγούδησε ο Guy Béart, είναι από σκηνή της ταινίας του Jean-Luc Godard Ένα Σαββατοκύριακο. Το δεύτερο τραγούδι θυμίζει επίσης στο κοινό τη δημοφιλή εκτέλεση από τη Dalida. Το έργο ανήκει σε μια σειρά που καταπιάνεται με τον κινηματογράφο (ως οδηγό της ζωής), ενώ αποτελεί και έναν στοχασμό
πάνω στην επιθυμία, τη νοσταλγία, τη λαχτάρα και, εν τέλει, την ίδια την ύπαρξη.