DEPRESSION ERA

Για την κεντρική έκθεση της Μπιενάλε, η κολεκτίβα Depression Era εγκαθιστά ένα ομαδικό έργο μέσα σε ένα δωμάτιο 8×9 μέτρα. Φτιάχνει ένα συλλογικό δοκίμιο για την εποχή και τον τόπο. Όταν κάποιος βρίσκεται σε συνεχή και βαθιά κρίση, σταδιακά χάνει δύο κυρίως πράγματα: τη δυνατότητα επιβίωσής του –εργασία, φαγητό, κεφάλαιο, ζωτικές υπηρεσίες– αλλά και την ορατότητά του. Η προσωπική του ιστορία δεν υπάρχει για τους άλλους. Δεν έχει την ευκαιρία να
τον δει ή να τον ακούσει κανείς. Η Depression Era επανεμφανίζει, στη δημόσια σφαίρα, κάποιες χαμένες ιστορίες, ενθέτοντάς τες σε ένα νέο δίκτυο ιστοριών: ένα μωσαϊκό εικόνων, βίντεο και κειμένων που μας φέρνει πέρα από την εποχή όπου τα πράγματα είχαν αίσιο τέλος. Η εγκατάσταση περιλαμβάνει έργα των μελών της κολεκτίβας και ενότητες έργων από τη συνεργασία της με έναν ευρύτερο κύκλο νέων καλλιτεχνών τον τελευταίο χρόνο, μέσω σειράς καλλιτεχνικών εργαστηρίων. Το έργο δεν έχει αρχή μέση και τέλος. Δημιουργεί διασταυρώσεις και συνεχείς περιπλέξεις στις οριζόντιες και κατακόρυφες επιφάνειες του δωματίου, απέναντι από ένα ψηφιακό live feed εικόνων που τροφοδοτούν καθημερινά, καθ’ όλη τη διάρκεια της Μπιενάλε, τα μέλη της κολεκτίβας – μια διαρκής, αυτόνομη ροή χωρίς ανάσα ή επιστροφή. Ο χώρος οργανώνεται με βάση την περιστροφή ενός ορθογωνίου 8×9 πάνω στον εαυτό του. Προκύπτει μια αναντιστοιχία. Ένα παράδοξο που ενεργοποιεί συσσωρεύσεις εικόνων και νοημάτων, συσχετισμούς και κενά. Διαφορετικά σημεία και ενότητες ευθυγραμμίζονται με το ένα ή το άλλο ορθογώνιο, στις εξοχές του αρχικού και στις γκρίζες ζώνες-εσοχές της περιστροφής του δεύτερου. Το έργο μας παραμένει υπό συνεχή διαμόρφωση, εξαρτώμενο κάθε φορά από την πορεία που αποφασίζει ο θεατής να ακολουθήσει. Οι ενότητές του συγκρούονται, ενώνονται και διαφοροποιούνται καθώς συναντούν τις δύο βασικές συνθήκες της Μπιενάλε: την απαισιοδοξία της γνώσης και την αισιοδοξία της θέλησης.